Een nieuwe voorstelling is in de maak:
De Zeven Zusters gaat zoals elk jaar op het Vrouwenfestival Lorelei in première.
Bij helder weer kun je ze aan de nachthemel zien staan, het zevengesternte, de Zeven Zusters, de Pleiaden. Al vele eeuwen voeden zij de verbeelding van de mensen. Voor vele generaties van vrouwen zijn zij het teken van verbondenheid tussen vrouwen, van zusterschap.
Zij staan vlak bij elkaar in een cirkel en vormen zo de Mantel de Liefde van zusters, dochters, moeders, grootmoeders, vrouwen onder elkaar. Deze voorstelling gaat over de bijzondere band tussen vrouwen, vriendinschap, zusterschap, vroeger en nu.
Aan deze voorstelling werken mee:
Bep Ruting, tekst en spel,
Marleen Heeman, tekst en spel,
Karlijn Krijgsman, film,
Bette Ruting, spel en techniek.
30 sept
Woorden die we terugkregen na de voorstelling Zeehondenhuid-zielehuid:
Herkenning
Stilte
Heling
Geraakt
Rust
Woordeloos
Tranen
Bevrijd
De Pleïaden
Wij zijn de zeven zusters,
Wij zijn de mantel der liefde,
Wij zijn de zingende Grootmoeders,
Wij zijn de dochters van de Godin,
Wij zijn één.
Vorige voorstellingen:
De Watervrouw, 2021
Hekate, 2020
Yemaya, 2O19
Bloedmooi, 2O18
Demeter en Electra, 2O17
Zeehondenhuid - zielenhuid,
2O16
De Tocht van Inanna, 2O15
De Tocht van Inanna naar de Onderwereld
Inanna is de godin van Hemel en Aarde, maar zij kent niet haar schaduwkant, de onderwereld. Zij besluit bewust om die kant te verkennen, haar onbewuste kant, en daarmee diepere wijsheid en spiritualiteit te verwerven. Op die reis moet ze alle aardse zaken loslaten.
Door de alles overstijgende vriendschap van haar geliefde Ninshubur weet ze de weg naar het leven terug te vinden.
Inanna leert haar kwetsbaarheid te ervaren op haar Tocht naar de dood. Het verhaal is te zien als een reis naar het binnenste van jezelf; het is een verhaal over loslaten en opnieuw beginnen, het overbruggen van tegenstellingen, pijn lijden en het leed delen, waardoor het hart weer gaat kloppen en het lichaam weer gaat leven.